Ο Θοδωρής Ιακωβίδης ξέσπασε σε λυγμούς μετά το αναγκαστικό φινάλε της καριέρας του. Μίλησε στο SPORT24 και τη Μαρία Καούκη για την καθημερινότητά του και είπε πως δεν θα σταματούσε, αν το κράτος στήριζε έμπρακτα τους Έλληνες αθλητές.
Ο Θοδωρής Ιακωβίδης τις τελευταίες 24 ώρες βλέπει τη ζωή του να περνάει μπροστά από τα μάτια του. Η άρση βαρών είναι η ζωή του από τις 20 Απριλίου του 2004, από τον πρώτο του αγώνα. Ήταν 13 ετών τότε και το Σάββατο έγραψε τίτλους τέλους στο άθλημα που αγαπάει με δάκρυα στα μάτια, χωρίς να το θέλει. Yπό άλλες συνθήκες, θα παρέμενε στον αθλητισμό. Ήθελε να αγωνιστεί μέχρι το 2028, στο Λος Άντζελες.
"Προσπαθώ να συνέλθω σιγά-σιγά. Έχω πάρει αυτή την απόφαση εδώ και πολύ καιρό και μετά τον αγώνα πέρασε όλη η καριέρα μου μπροστά από τα μάτια μου σαν φιλμ δύο λεπτών. Οι φίλοι που έκανα, οι στιγμές που ζήσαμε, αποστολές, μετάλλια, γέλια, χαρές, απογοητεύσεις, δύσκολες στιγμές. Όλα. Το τελευταίο διάστημα πιέστηκα περισσότερο. Είχα έναν τραυματισμό τον Απρίλιο που με άφησε δύο μήνες έξω. Στο μεταξύ, άλλαξαν οι κανονισμοί της παγκόσμιας ομοσπονδίας και έμενα εκτός πρόκρισης. Έπειτα, άλλαξαν και πάλι και ήρθα στο Τόκιο. Αυτή την απόφαση την έχω πάρει από το 2018, είπα να κάνω μια τελευταία προσπάθεια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο", τόνισε ο πρωταθλητής της άρσης βαρών στα 90κ.
"Λέω να χειροκροτήσουμε όλους τους αθλητές. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, ανεξάρτητα από τη θέση του, το χρώμα του. Ο τελευταίος μπορεί να έχει κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια από τον πρώτο. Και ίσως να έχει αντιμετωπίσει πολύ χειρότερα πράγματα απ' ό,τι ο πρώτος και ενδεχομένως γι' αυτό να βρίσκεται και στην τελευταία θέση. Επειδή, έχει αντιμετωπίσει χειρότερες καταστάσεις. Τις προάλλες καθόμουν στο μπαλκόνι και τους έβλεπα όλους και σκεπτόμουν ότι εδώ, αγωνίζεται το πανανθρώπινο ψηφιδωτό της Γης. Εδώ που αγωνιζόμαστε όλοι δεν υπάρχει ούτε χρώμα, ούτε φυλή", είπε ο Θοδωρής περιγράφοντας τις εικόνες που κράτησε από το Ολυμπιακό Χωριό στο Τόκιο.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη στιγμή που λύγισε μπροστά στην κάμερα και στην αξιοπρέπεια των αθλητών που θίγεται όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους, όπως συνέβη και στον ίδιο που ντρεπόταν να πάει στον φυσικοθεραπευτή του, επειδή δεν του έπαιρνε χρήματα.
"Ισχύουν αυτά που σας είπε ο Πύρρος Δήμας. Μου βρήκε φυσικοθεραπευτή η ομοσπονδία και δεν εξυπηρετούσε να πάω. Αυτή τη στιγμή για να κάνω προπόνηση και να γυρίσω και να πάω και στη δουλειά μου κάνω περίπου 400 χιλιόμετρα την εβδομάδα. Είμαι γυμναστής, εργάζομαι σε γυμναστήριο. Τα οδοιπορικά μου είναι 250 ευρώ και αν τον τελευταίο χρόνο δεν είχα και την οικονομική ενίσχυση από τον Παναθηναϊκό, δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Εμείς βλέπουμε το Τόκιο. Βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου. Αυτά συμβαίνουν χρόνια. Έγιναν το 2019, το 2018, το 2017, το 2016, το 2015. Αυτή η κατάσταση δεν είναι φετινή. Η ομοσπονδία τι να πρωτοκάνει με 300.000 το χρόνο; Το παράπονό μου δεν είναι προς την ομοσπονδία. Όταν τα μισά χρήματα από την επιχορήγηση η ομοσπονδία πρέπει να τα δώσει στους υπαλλήλους, έχει τα λειτουργικά της έξοδα, πρέπει να κάνει και πανελλήνια πρωταθλήματα. Τι να κάνει; Έχει τόσα έξοδα. Και αυτή η ομοσπονδία ό,τι μπορεί κάνει".
Είχε συνέλθει μετά τη συγκίνησή του. "Τώρα, είμαι καλύτερα. Από χθες το βράδυ είχα συνειδητοποιήσει το τέλος μου από την Εθνική ομάδα. Από χθες ήμουν αρκετά φορτισμένος. Θυμήθηκα τα πάντα. Τον πρώτο μου αγώνα. Θυμάμαι όλους τους αγώνες. Είναι περίπου 100 αγώνες και θυμάμαι τα πάντα. Προσπάθειες, κιλά που μπήκα. Τι έγινε ξεχωριστά στον κάθε ένα με λεπτομέρειες. Το καλύτερο που κρατάω είναι οι σχέσεις που έκανα μέσα από το άθλημα. Οι φιλίες μου με παιδιά που δεν τα ήξερα και βρεθήκαμε όλοι μαζί με τον ίδιο στόχο, το ίδιο όραμα. Παλέψαμε το ίδιο και η φιλία μας κρατάει μέχρι σήμερα. Στην Εθνική ομάδα είμαι από το 2010. Η πιο δύσκολη στιγμή είναι τώρα. Επειδή, ο αθλητής βράζει ακόμα μέσα μου και θέλει να παίξει και του χρόνου, θέλει να πάει και στο Παρίσι, να πάει και στο Λος Άντζελες, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται".
Τον ρώτησα αν συνέχιζε στην περίπτωση που άλλαζαν όλα. Μόνο η ιδέα ότι θα μπορούσε να παραμείνει στον αθλητισμό και στην άρση βαρών που αγαπάει άλλαξε στιγμιαία τον τόνο της φωνής του. Ενθουσιάστηκε. Θα άντεχε μέχρι το 2032 κι ας είναι ήδη 30. "Μακάρι το κράτος να κουνηθεί. Να δείξει έμπρακτα το ενδιαφέρον του και ότι είναι δίπλα μας για να μας βοηθήσει και εγώ ξεκινάω και πάω στο Παρίσι, πάω στο Λος Αντζελες και πάω και Αυστραλία το 2032. Μακάρι να σταθούν δίπλα σε όλους τους αθλητές και στους 83 που προκρίθηκαν και σε αυτούς που δεν τα κατάφεραν και το έχασαν για λίγο. Είναι και άλλοι που έμειναν εκτός για τους ίδιους λόγους. Ξέρω πάνω από 20 περιπτώσεις αθλητών που περνάνε δύσκολα!"
