Μετά την εθνική τραγωδία στα Τέμπη οι πολίτες και η νεολαία ψάχνουν να βρουν που οδηγούνται, ποιο είναι το μέλλον της κοινωνίας που πενθεί τα αδέλφια και τα παιδιά της. Μετά τα εγκληματικά γεγονότα όλοι μαζί, νεολαία και πολίτες, απαιτούν Δικαιοσύνη και ασφάλεια. Συμμετέχουν σε μαζικές συγκεντρώσεις και πορείες, απογοητευμένοι από τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις αλλά και τις φρικτές φιλοδοξίες που έχουν οδηγήσει σε κρίση το τόπο με τον τρόπο που η αλιάντσα νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών επιβάλλει τις επιλογές της.
Η νέα γενιά ψάχνει απεγνωσμένα να βρει το ρυθμό της. Βλέπει ότι ο συντηρητισμός των προηγούμενων γενεών την οδηγεί σε απόγνωση. Αρχίζει να απορρίπτει τα μοντέλα που οδήγησαν σε κρίσεις, λιτότητες και αντιδραστικές πολιτικές. Η κατάπτωση των αξιών συνοδεύει τα τελευταία χρόνια την αμηχανία, τη διστακτικότητα και την ανασφάλεια. Βρίσκεται μπροστά σε νέες εξελίξεις στη εξέλιξη της σκέψης και της στάσης της παρόλα τα αδιέξοδα.
Οι κάστες εξουσίας των νεοφιλελεύθερων με τους ακροδεξιούς οδηγούν σε ότι σημαίνει έλλειψη Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης. Το γενικό ξεχαρβάλωμα του κράτους αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα. Κι όμως βγαίνει σαν πρώτη είδηση από τις αναξιόπιστες πένες ότι ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε, δεν ήξερε, δεν ήταν ενημερωμένος. Τέσσερα χρόνια δεν γνωρίζει, δεν ξέρει! Κι αφού δεν έκανε τίποτα σε τέσσερα χρόνια, τώρα σε ένα δύο μήνες θα πράξει ότι δεν έπραξε! Το ίδιο το μοντέλο που διαχειρίστηκε στις παράνομες υποκλοπές συνεχίζει να ακολουθεί και τώρα!
Ένας κατηγορούμενος σε ποινικό δικαστήριο εάν αποδείξει ότι δεν γνωρίζει τίποτα και δεν έκανε τίποτα τότε είναι αθώος! Ένας πολιτικός και δη πρωθυπουργός εάν υποστηρίζει ότι δεν γνώριζε τίποτα και δεν έκανε τίποτα τότε είναι ένοχος! Κι έτσι θα τον κρίνει η λαϊκή κρίση!
Ακόμη και εκείνοι που διαδήλωναν τα τελευταία χρόνια ήταν υποτονικοί. Το επιτελικό κράτος δείχνει ότι δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα. Δεν μεταβάλλει πολιτικές και ταχτικές με αποτέλεσμα μετά τα τελευταία τραγικά γεγονότα να προκαλεί πολύ περισσότερο τη νέα γενιά και την κοινωνία. Το θλιβερό επίπεδο ζωής ορίζεται από το «πάμε και όπου βγει!» Σε εποχές που δεν γίνονται θαύματα δεν υπάρχει όραμα, σχέδια και ασφάλεια. Υπάρχει το παράλογο δύο τρένα ενώ υπάρχει διπλή γραμμή να πηγαίνουν σε μια για δώδεκα λεπτά και να μην υπάρχει ένα σύστημα ασφαλείας να ελέγχει και να προλάβει το τραγικό και ανείπωτο δράμα. Από τύχη υπάρχομε και επιβιώνομε! Στις ειδήσεις όμως βλέπεις ότι ο ένας κανένας δεν γνώριζε ενώ ο υπουργός του, λίγες μέρες πριν το έγκλημα, κανοναρχούσε ορυώμενος κατά πάντων στη Βουλή για την ασφάλεια και την κανονικότητα των τρένων!
Η ιστορική συνείδηση της κοινωνίας δείχνει τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Ακούνε ότι ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε για τους διασωληνομένους που έχαναν τη ζωή τους εκτός ΜΕΘ, δεν ήξερε για τις παράνομες υποκλοπές και παρακολουθήσεις, δεν ήξερε για το χάος στα τρένα…. Δεν ήξερε… δεν γνώριζε… Πάντα όμως προκλητικός να ζητάει ενδείξεις και στο ύστερον να πετά μια συγνώμη για όλους κι άντε πάλι από την αρχή! Όλοι φταίνε, όλοι είναι το ίδιο! Για όλα φταίνε οι πρώην!
Η κοινωνία όμως θέλει πράξεις και όραμα. Η απουσία οράματος για το μέλλον έχει παγώσει και το παρελθόν. Δεν υπάρχουν πιθανές παραστάσεις για το μέλλον. Δεν υπάρχουν σχέδια. Οι κακές πολιτικές επιφέρουν παραλυσία, ανασφάλεια και ανευμάρεια. Χωρίς πολιτική δεν έχει επάρκεια η κοινωνία για να εκπληρώσει την αποστολή της. Χαλάει η συνοχή της. Υπάρχει θυμός και οργή που υποδηλώνουν όμως την ορμή, το πάθος για δράση, που η κοινωνία ψάχνει για να βρει τη θέληση της για δικαιοσύνη, όραμα και καλύτερη ζωή!
Ζούμε στην παρακμή και στην παράνοια και αναζητούμε οράματα για το μέλλον. Δεν αναζητούμε καλύτερη διαχείριση του συστήματος που βρίσκεται σε σήψη και παρακμή. Αναζητούμε όραμα, σχέδια και προγράμματα! Αναζητούμε τη χαμένη πολιτική φαντασία! Εάν δεν υπάρχει πολιτική φαντασία τότε δεν υπάρχει θέληση, ελπίδα, πάθος για ζωή. Η φοβισμένη κοινωνία βλέπει ότι υπάρχει τώρα, στο παρόν, και φοβάται. Ίσως γιαυτό να αρκείται στο ότι υπάρχει. Ήταν σε άμυνα, παγωμένη, φοβισμένη, τρομαγμένη. Η κουλτούρα της ενοχής κυριάρχησε και υπέταξε το αίσθημα της ευθύνης, την αμφισβήτηση και την υπευθυνότητα. Η κουλτούρα της ντροπής και της συνενοχής έπνιξε την κοινωνία. Όλοι φταίνε, οι άλλοι φταίνε, μαζί τα φάγαμε, όλοι τα ίδια είναι…. Και έρχεται η ντροπή και η ενοχή. Αυτή όμως η κουλτούρα οδηγεί σε αυταρχικά καθεστώτα. Ήδη τα βλέπομε σε πολλές χώρες αλλά και στη δική μας η αλιάντσα νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών αποτελεί πικρά εμπειρία. Σιγά σιγά από το μαλακό αυταρχισμό πάνε σε πιο σκληρές μορφές.
Οι εξουσιαστικές εμμονές με το ακραίο πάθος οδηγούν σε ακόμη πιο ακραίες μορφές αυταρχισμού. Κινητοποιούνται προς αντικείμενα που οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις που εκφράζουν νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί κύκλοι και οι οπαδοί τοιούτων ακραίων ιδεών. Η επιθυμία για ψηφοθηρικές μάζες που θα αποτελούν και την κοινωνική τους δύναμη οδηγούν σε βαριά χτυπήματα στη Δικαιοσύνη και στη Δημοκρατία. Η Δικαιοσύνη μεταβάλλεται σε συνένοχο ενόχων!
Θα εξυγιανθεί το έγκλημα;
Υπάρχουν διαχρονικές παθογένειες;
Η έρευνα με το ποινικό μέρος για το έγκλημα πρέπει να βρει τις ενοχές εκείνων που εγκλημάτησαν. Έχομε πενηνταεπτά νεκρούς. Οι γονείς πενθούν, τα αδέλφια πενθούν, η κοινωνία πενθεί. Αναζητούμε ενόχους και τις αιτίες για το έγκλημα! Θα γίνει συνένοχος η Δικαιοσύνη ή θα προχωρήσει για να ρίξει άπλετο φως σε όλα; Η κοινωνία απαιτεί σεβασμό στην αλήθεια. Ο λαός και η νεολαία οργισμένοι απαιτούν όλα στο φως και όχι συγκάλυψη ευθυνών!
Το όραμα ποιο είναι; Όπου δεν υπάρχει όραμα, οι άνθρωποι αφανίζονται, έλεγε ο Σολομώντας. Όπου υπάρχει λαός και ηγεσία με όραμα και ηθικό θάρρος η κοινωνία προοδεύει. Η νέα γενιά θα προχωρήσει και θα διεκδικήσει πολιτικές που θα αντιστοιχούν στα όνειρα της! Έχομε μεγάλη ανάγκη έναν νέο δρόμο, πέρα από το σκοτάδι που μοιάζει να μας τυλίγει, όπως έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ!
